آغوش والدین و آسیب شناسی بی توجهی والدین

آغوش والدین و بازی‌های  مشترک فرزند والدی،  تضمین کننده سلامت کودکان در بزرگسالی است.

 مطابق با آخرین پژوهش‌های انجام شده، افرادی که در کودکی از محبت کافی توأم با آغوش گرم والدین برخوردار بوده و تحت حمایت عاطفی آنها به‌اندازه کافی از بازی‌های مفید بهره‌مند شده‌اند، از سلامت جسمی و روانی بیشتری برخوردار خواهند شد.

پروفسور دارسیا نارواز، روان شناس و محقق دانشگاه نوتردام در گزارش خود نوشت:

تجربه‌های دوران کودکی و نوع ارتباطات والدین با فرزندان با بازده کاری، سلامت جسمی و وضعیت روانی کودکان در آینده ارتباط مستقیم دارد. وی ادامه می‌دهد، مشکلاتی که این روزها در ارتباطات بین فردی به کرات مشاهده می‌شود، ناشی از آن است که فراموش کرده ایم موجوداتی اجتماعی هستیم. و با نیازهایی منحصر به فرد متولد می‌شویم. در واقع بشر با نیاز به تحت مراقبت قرار گرفتن و حمایت شدن متولد شده. و رشد پیدا می‌کند. این نیاز از 30 میلیون سال پیش در بشر اولیه نیز وجود داشته و همراه با دوره‌های تکاملی دستخوش تغییرات نیز شده است.

تحقیقات نشان می‌دهد، 6 مؤلفه در پاسخ دادن صحیح و مؤثر به این نیاز وجود داشته. که شامل اثر بخشی مراقبت‌های دوران بارداری و آرامش بخشیدن مادر به جنین، توجه به نوزاد و پاسخ فوری به نیازهای او قبل از گریه کردن، شیردهی کافی، بازی دوستانه و  همراه با حمایت عاطفی والدین، نوازش و توجه عاطفی از سوی والدین و نزدیکان و به طور کلی مراقبت‌های هوشمندانه از والدین است.

پروفسور نارواز معتقد است:

کودکانی که تعاملات مناسبی با والدین خود داشته‌اند و بازی‌های والد فرزندی در برنامه روزانه آنها جایگاه ویژه‌ای داشته است. به  بیماری هایی مانند افسردگی و اضطراب کمتر مبتلا بوده. و مسئولیت پذیری و هدفمندی در کارها از جمله ویژگی‌های فردی شان محسوب می‌شود.

نباید فراموش کرد، کودکان به بازی‌های فیزیکی نیاز دارند. آنها باید بدون هیچ دغدغه‌ای در خارج و داخل خانه بازی کنند. و در کنار بازی از محبت فیزیکی و کلامی و حمایت عاطفی والدین نیز بهره‌مند شوند.  همچنین در آغوش گرفتن کودکان هنگام بازی نقش مهمی در ساخته شدن شخصیتی پایدار و مستقل دارد. و کودکان را  در برابر آسیب‌های اجتماعی محافظت می‌کند. این بررسی‌ها اثبات کرد، سبک  فرزند پروری سهل انگارانه یا سختگیرانه که در آن  مادران و پدران بی‌توجه که کمتر در بازی‌های فرزندشان مشارکت داشته‌اند، منجر به تربیت کودکانی مضطرب، پرخاشگر و ایراد‌جو خواهد شد. که تحت تأثیر استرس‌های محیطی، احتمال ابتلا به بیماری خلقی مانند افسردگی در آنها بالا خواهد رفت.

به گفته پروفسور نارواز:

این تحقیقات نشان داد اکثر والدین به نیازهای روانی اجتماعی فرزندان خود بی‌تفاوت هستند. استرس‌های سمی دوران کودکی که از سوی خانواده به کودکان تحمیل می‌شود. دلیل خویشتن دوستی‌های دوران بزرگسالی و بی‌توجهی به دیگران خواهد بود. در واقع از کودکی که از محبت و توجه والدین محروم بوده است نمی‌توان انتظار داشت در بزرگسالی به غیر از خود فردیش بر موضوعی دیگر نیز تمرکز کند. و دیگران را دوست داشته باشد.

مریم بهریان 

منبع:  psychcentral.com